آشنایی با اصطلاحات رایج درباره کیف پول ارزهای دیجیتال

کیف پول ارز دیجیتال یکی از مهم‌ترین ابزارهای کاربران دنیای کریپتورکارنسی ها است و آشنایی به اصطلاحات رایج در این زمینه برای هر سرمایه گذاری ضرورت دارد. در ادامه با اصطلاحات رایج در این زمینه آشنا می‌شویم.

کیف پول (Wallet)

کیف پول ارزهای دیجیتال از اصطلاحات رایج دنیای کریپتورکارنسی‌ها است که به کاربران این امکان را می‌دهد تا ارزهای دیجیتال را ذخیره کرده و معاملات خود را از این طریق انجام دهند. در کیف پول از کلیدهای عمومی و خصوصی استفاده می‌شود.

کیف پول سرد (Cold Wallet)
کیف پول سرد یکی از انواع کیف پول ارزهای دیجیتال است که کاربران می‌توانند به‌صورت آفلاین به آن دسترسی داشته باشند. در این حالت امکان دسترسی آنلاین به رمزارزها از بین می‌رود و در نتیجه امنیت آن بیشتر می‌شود. در حقیقت کیف پول‌های سرد امنیت بیشتری نسب به کیف پول‌های گرم دارند؛ چراکه هکرها برای دستیابی به کیف پول کاربران، به دسترسی فیزیکی نیازمند‌اند. لازم به ذکر است که نگهداری آفلاین ارزهای دیجیتال در کیف پول‌های سرد هزینه بیشتری در مقایسه با روش‌های گرم یا آنلاین دارد.

کیف پول گرم (Hot Wallet)
کیف پول گرم یکی دیگر از انواع کیف پول ارزهای دیجیتال است که کاربران می‌توانند به‌صورت آنلاین به آن دسترسی داشته باشند. این کیف پول‌ها به اینترنت متصل هستند و می‌توانند یک برنامه تحت وب یا یک برنامه موبایل باشند. استفاده از کیف پول‌های گرم آسان است، اما در مقایسه با سایر کیف پول‌‌ها مانند کیف پول سرد امنیت کمتری دارند؛ چراکه ممکن است هکرها بتوانند از طریق اینترنت به این نوع کیف پول‌‌ها دسترسی پیدا کنند. کیف پول‌های گرم برای مدت زمان طولانی مناسب نیستند اما برای کسانی که به‌صورت مداوم در حال ترید ارز هستند پیشنهاد می‌شود.

کیف پول نرم افزاری (Software Wallet)
کیف پول‌های نرم ‌افزاری یک شکل رایج از کیف پول هستند که در آن کلید خصوصی برای فرد در پرونده‌‌های نرم ‌افزاری روی کامپیوتر ذخیره می‌شود. از کیف پول‌های نرم ‌افزاری می‌توان به تراست ولت اشاره کرد.

کیف پول سخت افزاری (Hardware Wallet)
کیف پول سخت ‌افزاری وسیله‌ای فیزیکی، شبیه به USB است که اطلاعات مربوط به رمزارزها را در خود ذخیره می‌کند. لازم به ذکر است که این کیف پول‌ها امن‌ترین راه برای نگهداری رمزارزها محسوب می‌شود. از کیف پول‌های سخت افزاری می‌توان به لجر نانو اس اشاره کرد.

کیف پول کاغذی (Paper Wallet)
ذخیره کردن رمز کیف پول (کلید خصوصی) بر روی یک سند فیزیکی، آن کیف پول را به یک کیف پول کاغذی تبدیل می‌کند.

ذخیره سازی سرد (Cold Storage)
اصطلاح ذخیره‌ سازی سرد، برای یک کیف پول کاغذی یا کیف پول سخت‌افزاری استفاده می‌شود. ذخیره ‌سازی سرد روشی برای نگهداری آفلاین توکن‌های ارزهای دیجیتال است که می‌توان گفت هدف سرمایه گذاران ارزهای دیجیتال برای استفاده از ذخیره‌سازی سرد، جلوگیری از دسترسی هکرها به دارایی‌های آن‌ها از طریق روش‌های سنتی است.

آدرس کیف پول (Address)
آدرس کیف پول، رشته‌‌ای از حروف و اعداد را شامل می‌شود که به عنوان شماره حساب برای معاملات رمزنگاری شده مورد استفاده قرار می‌گیرند. هر کوین از یک آدرس منحصربه‌فرد تشکیل شده است که مشخص می‌کند روی بلاک چین قرار دارد و این آدرس‌‌ها می‌توانند به صورت عمومی به اشتراک گذاشته شوند.این آدرس، نوعی موقعیت مکانی است که در آن داده‌ها ذخیره شده و هر گونه تغییر در آن به ثبت می‌رسد. برای خرید و فروش بیت کوین و سایر رمزارزها، تنها موردی که باید در اختیار دیگران قرار بگیرد، همین آدرس کیف پول است. البته لازم به ذکر است که اگر بخواهید تراکنشی در شبکه انجام دهید، می‌توانید از یک آدرس منحصربه‌فرد و جدید استفاده کنید.

کلید عمومی (Public Key)
کلید عمومی به عنوان یک آدرس کیف پول منحصربه‌فرد شناخته می‌شود که شامل رشته‌ای از اعداد و حروف است. عملکرد کلید عمومی به شماره حساب بانکی شباهت دارد و برای دریافت رمزارز استفاده می‌شود.

کلید خصوصی (Private key)
اصطلاح کلید خصوصی به رشته‌‌ای از اعداد و حروف که برای دسترسی به کیف پول کاربران اطلاق می‌شود. کلید خصوصی، رمز عبور کیف پول ارزها است که کاربران باید از آن مراقبت کنند. هنگام فروش یا برداشت رمزارزها به این کلید نیاز است؛ چراکه این کار به عنوان امضای دیجیتالی محسوب می‌شود.

امضا (Signature)
هنگامی انجام یک معامله در شبکه بلاک چین، معامله با کلید خصوصی خود کاربر امضا شود. این امضای رمزنگاری شده، به کاربران اجازه می‌دهد تا مالکیت خود را اثبات کنند. امضای دیجیتال مقداری رمزنگاری است که از داده‌ها و یک کلید مخفی که فقط امضا کننده آن را می‌شناسد، محاسبه می‌شود. در دنیای واقعی، گیرنده پیام به اطمینان نیاز دارد که پیام متعلق به فرستنده باشد و او نباید بتواند منشا آن پیام را انکار کند.

آشنایی با اصطلاحات رایج درباره استخراج ارزهای دیجیتال

استخراج ارز دیجیتال یکی از روش‌های کسب درآمد در دنیای کریپتوکارنسی‌ها قلمداد می‌شود. در ادامه با اصطلاحات ارزهای دیجیتال در زمینه استخراج آشنا می‌شویم.

ماینر (Miner)
ماینر به کامپیوتر یا تجهیزاتی گفته می‌شود که بر اساس توان محاسباتی خود، یک رمزارز خاصی را استخراج می‌کند.

استخراج (Mining)
ماینینگ به فرایندی گفته می‌شود که تایید تراکنش‌ها با استفاده از کامپیوترها و بر اساس حل مسائل ریاضی به‌صورت رمز نگاری شده انجام شده، صورت می‌گیرند. البته لازم به ذکر است در مرحله آخر پس از تایید صحت تراکنش، بلاک جدیدی به زنجیره بلاک‌های قبلی افزوده می‌شود.

مزرعه استخراج (Mining Farm)
فرایند استخراج یا ماینینگ توسط سخت افزارهایی با توان ویژه انجام می‌شود که مصرف برق زیادی دارند. برخی افراد تعداد بسیاری از این دستگاه‌ها را خارج از شهر در یک سوله قرار داده و فرایند استخراج را آغاز می‌کنند. به محوطه‌ای که این دستگاه‌ها در آن قرار می‌گیرند؛ مزرعه استرخاج گفته می‌شود که اگر در این محوطه‌ها بیت کوین مورد استخراج قرار بگیرد، به آنBitcoin Farm می‌گویند.

ریگ استخراج (Mining Rig)
ریگ استخراج یا ماینینگ ریگ به تجهیزات لازم برای استخراج رمزارزها گفته می‌شود. امکان دارد ریگ‌های به کار رفته در فرایند استخراج تخصصی باشند و یا به کامپیتور شخصی اختصاص بیابند.

استخراج ابری (Cloud Mining)
از اصطلاح استخراج ابری زمانی استفاده می‌شود که شخصی بدون داشتن تجهیزات شخصی برای استخراج، مبلغی را به‌صورت ماهیانه به یک شرکت استرخاج کننده ارزهای دیجیتال پرداخت می‌کند تا به جای این شخص فرایند ماینینگ را انجام دهند. سود حاصل از استخراج ابری یا کلود ماینینگ در مقایسه با استخراج مستقیم کمتر است و امکان ضرر دهی وجود دارد. البته لازم به ذکر است که هزینه‌های مربوط به تجهیزات، نگهداری، برق، محوطه و غیره با این روش حذف می‌شوند.

استخر استخراج (Mining Pool)
هنگامی که تعدادی از ماینرها قدرت محاسباتی خود را در کنار هم جمع کرده و تلاش کنند تا به معاملات موردنیاز برای شروع یک بلوک جدید در زنجیره را تکمیل نمایند، در واقع در یک استخر استخراج قرار می‌گیرند. پاداش این ماینرها بر اساس میزان مشارکت آن‌ها ، میان کسانی که در استخر قرار دارند، تقسیم می‌شود. هدف اصلی این است که حضور در یک استخر استخراج ارز دیجیتال، شانس بیشتری برای داشتن هش‌های موفق فراهم می‌کند.

پاداش بلاک (Block Reward)
ماینرها تراکنش هر بلاک را تایید کرده و باعث می‌شوند بلاک بسته شود و به زنجیره بلاک‌های قبلی اضافه گردد. این ماینرها به ازای کاری که در شبکه بلاک چین انجام می‌دهند، رمزارز پاداش می‌گیرند.

گواه اثبات کار (Proof of work)
گواه اثبات کار یکی از اصطلاحات دنیای ارزهای دیجیتال است که در طی آن ماینرها ثابت می‌کنند روی حل یک مسئله ریاضی در شبکه کار کرده‌اند. هر ماینری که بتواند مسئله موردنظر را حل کند، می‌تواند بلاک جدید را به بلاک چین اضافه نماید.

گواه اثبات سهام (Proof of Stake)
گواه اثبات سهام نوعی مکانیزم اجماع است که ماینرها بر اساس تعداد رمزارزهایی که در اختیار دارند، انتخاب می‌شوند. به این صورت که هر چه دارایی یا سهام ماینر بیشتر باشد، شانس بیشتری برای تایید بلاک‌های جدید خواهد داشت.

آشنایی با اصطلاحات رایج درباره تراکنش ارزهای دیجیتال

تراکنش‌های ارز دیجیتال، هسته اصلی این دنیای هیجان انگیز را در بر دارند. در ادامه با اصطلاحات رایج درباره تراکنش‌ ارزهای دیجیتال آشنا می‌شویم:

تایید (Confirmation)
هر بار که تراکنش جدیدی در شبکه انجام می‌شود، ماینرها اعتبار و صحت تراکنش را بررسی و تأیید می‌کنند. برای اینکه تراکنش کاربران صورت بگیرد، باید تاییدیه‌های موردنیاز از شبکه دریافت شوند.

کارمزهای تراکنش (Transaction Fees)
برای انجام تراکنش در شبکه رمزارزها، کاربران باید هزینه‌ای بابت تایید تراکنش پرداخت کنند. این هزینه‌ها با توجه به وضعیت شبکه و ترافیک آن، متغیر است و اگر بخواهند تراکنش خود سریع‌تر تایید شود، باید کارمزد بیشتری پرداخت کنند.

عبارت بازاریابی (Recovery Phrase)
عبارت بازاریابی 24 کلمه دارد و کاربران باید آن را به دور از دسترس دیگران قرار دهند. از این عبارت می‌توان برای انتقال رمزارزهااز یک کیف پول دیجیتال به کیف پولی دیگر استفاده کرد.

شناسه تراکنش ارز دیجیتال (Tx ID)
تراکنش رمزارز به فرایندی گفته می‌شود که در طی آن کاربران رمزارز جدید دریافت کرده و یا به شخص دیگری ارسال می‌کنند. هریک از تراکنش‌هایی که در معاملات ارزهای دیجیتال انجام می‌شوند، دارای یک شناسه هستند. شناسه هر تراکنش منحصربه‌فرد است و با دیگر تراکنش‌ها تفاوت دارد که البته از این شناسه‌ها برای پیگیری و بررسی وضعیت تراکنش‌ها استفاده می‌شود.

استاپ لیمیت (Stop Limit)
استاپ لیمیت یا Stop Limit یکی از اصطلاحاتی است که در صرافی‌های ارز دیجیتال با آن روبه‌رو می‌شوید. استاپ لیمیت این امکان را فراهم می‌کند تا هر کاربری میزان سود و زیان خود در بازار را مشخص کند.

آشنایی با اصطلاحات تخصصی ارزهای دیجیتال

در این بخش به شرح اصطلاحات تخصصی ارزهای دیجیتال می‌پردازیم:

هش (Hash)
هش به نوعی خروجی گفته می‌شود که از اطلاعات ورودی بدست می‌آید. الگوریتم هش، اطلاعات ورودی را در هر اندازه‌ای که باشند دریافت می‌کند و به تولید یک خروجی با اندازه ثابت می‌پردازد. هش را می‌توان اثر انگشت دیجیتالی نیز عنوان کرد که از طریق پردازش اطلاعات توسط تابع هش ایجادمی‌شود. این فرایند به‌صورت خطی و یکطرفه صورت می‌گیرد و از طریق هش ایجاد شده، نمی‌توان به داده‌های اصلی یا همان اطلاعات ورودی دست پیدا کرد. لازم به ذکر است که هش بیت کوین 64 رقمی بوده و با صفر شروع می‌شود.

نرخ هش (Hash Rate)
نرخ هش نشان می‌دهد که کامپیوتر کاربران تا چه اندازه‌ای توان تولید دارد و سرعت انجام عملیات استخراج و عملکرد آن چقدر است. یکی از مهم‌ترین فاکتورهای انتخاب دستگاه استخراج نرخ هش محسوب می‌شود.

هارد فورک (Hard Fork)
هارد فورک به تغییرات اساسی در پروتکل رمزارز اطلاق می‌شود که در حقیقت آن را به 2 ارز متفاوت تبدیل می‌کند. در هارد فورک، نسخه جدید با نسخه‌های قبلی سازگار نیست؛ برای مثال بیت کوین کش (فورک بیت کوین) که یکی از تغییرات اعمال شده در آن نسبت به بیت کوین، افزایش حجم بلاک‌ها است. هارد فورک زمانی ایجاد می‌شود که برخی از ماینرها تصمیم می‌گیرند قوانین جدیدی را برای رمزارز موردنظر ایجاد کنند. افرادی که با این تغییرات مشکلی ندارند، به فورک جدید می‌پیوندند. افرادی هم که مخالف تغییرات جدید هستند، می‌توانند از همان نسخه قبلی استفاده نمایند.

سافت فورک (Soft Fork)
در سافت فورک، یک تغییر جزئی در پروتکل رمزارز موردنظر ایجاد می‌شود که این تغییر در مقایسه با نسخه‌های قبلی سازگار است.

دفتر کل مرکزی (Central Ledger)
دفتر کل مرکزی به سازمانی گفته می‌‌‎‌شود که داده‌های مربوط به تراکنش‌ها و سایر موارد شبیه به آن را به‌صورت سازماندهی شده نگهداری می‌کند.

دفتر کل توزیع شده (Distributed Ledger)
دفتر کل توزیع شده سیستمی است که در آن تمام اطلاعات مربوط به تراکنش‌‌ها و مقدار سرمایه‌ها به صورت گسترده ثبت می‌شوند. در حقیقت دفتر کل توزیع شده، دفتر کل ثبت تراکنش‌ها است که نسخه‌ای از آن به‌صورت مشترک در دست همه کاربران قرار دارد و همه کاربران می‌توانند با استفاده از آن امنیت اطلاعات را تامین کنند. روش توزیع اطلاعات در دفتر کل توزیع شده باعث افزایش امنیت اطلاعات و کاهش خطر هک شدن آنها شده است. دستکاری اطلاعات و یا از بین بردن آن‌ها در این تکنولوژی بسیار سخت است و در دفتر کل توزیع شده با ایجاد یک شبکه غیرمتمرکز از تاییدکنندگان تراکنش، می‌توان به یک سیستم توزیع شده بدون نیاز به حضور نهاد واسطه دسترسی پیدا کرد.

دو بار خرج کردن (Double spending)
اگر کاربران تلاش کند که به‌صورت همزمان، یک رمزارز را در 2 بخش مختلف خرج کند، از اصطلاح دوبار خرج کردن یا خرج کردن مضاعف استفاده می‌کنند. دوبار خرج کردن به عنوان خطری شناخته می‌شود که یک ارز دیجیتال می‌تواند دو بار یا بیشتر مورد استفاده قرار بگیرد. البته اگر شرایط خاصی رعایت شود، اطلاعات تراکنش در یک بلاک چین قابل تغییر است. این شرایط به بلوک‌های اصلاح شده اجازه می‌دهد تا وارد بلاک چین شوند و اگر این اتفاق بیفتد، شخصی که تغییر را آغاز کرده است می‌تواند سکه‌های مصرف شده را دوباره پس بگیرد.

حمله 51 درصدی (۵۱% Attack)
در بلاک چین برای دسترسی به اجماع و تایید و ثبت تراکنش‌ها، حداقل باید 51 درصد از کاربران شبکه، تراکنش مورد نظر را تایید کنند. در صورتی که شخص یا گروهی بتوانند قدرت 51 درصد شبکه را به دست آورند، می‌توانند با استفاده از قدرت خود تراکنش‌های مورد نیاز خود را در شبکه ایجاد کرده و اطلاعات قبلی ایجاد شده را دستکاری کنند. در شبکه‌های با الگوریتم اثبات کار، برای این کار باید 51 درصد توان پردازشی شبکه جمع‌آوری شود؛ اما در شبکه‌های اثبات سهام به داشتن 51 درصد توکن‌های بلاک چین نیاز است.

احراز شناخت مشتری (KYC)
اصطلاح احراز شناخت مشتری (Know Your Customer) برای توصیف قوانینی به‌ کار می‌رود که طبق آن‌ها، فروشنده باید اطلاعات کاملی از هویت خریدار داشته باشد. لازم به ذکر است که این اطلاعات برای تایید و احراز هویت کاربران استفاده می‌شود و در تراکنش‌های با حجم زیاد ضروری است.

.

پایان مطلب

نویسنده  : آرتین هوشمند